Zobacz w pełnym rozmiarze
Cykl wystaw w Muzeum w Rybniku poświęcony nieżyjącym już artystom plastykom zrzeszonym w rybnicko – raciborskim Kole Związku Polskich Artystów Plastyków na stałe wpisał się w świadomość miłośników sztuki, i zdobył uznanie szerokich kręgów nie tylko lokalnych odbiorców. Jest to ważne wydarzenie kulturalne dające możliwość przypomnienia pokaźnego dorobku twórczego zmarłych plastyków, a także poznać ich głęboko skrywane pasje, odciskające niezatarte piętno na ich życiu i całokształcie ich działań.
Rybnickie Biennale: In memoriam odbywa się od roku 2016. Jako pierwszą z grona nieżyjących twórców przedstawiliśmy Helenę Piergies-Chlubek (1931-2014). Tworząc, artystka zatrzymywała czas, ulotność otoczenia i chwili. Tworzyła linoryty, drzeworyty, litografie, akwarele, tempery, często własne techniki. Pracując przez 20 lat w Muzeum w Rybniku przede wszystkim zajmowała się oprawą plastyczną wszystkich wystaw; projektowała również towarzyszące im druki. Dwa lata później, w roku 2018, zaprezentowaliśmy Józefa Sowadę (1956-1997), który tak mówił o swojej twórczości: moje obrazy nie są rejestracją subiektywnych doznań i emocji… Kiedy maluję zapominam jednak o ulotnych stanach ducha i koncentruję się na zapisie prawd uniwersalnych i niezmiennych.[1] Kolejna wystawa w roku 2020, była pokazem twórczości Jana Karwota (1936-1998) muzyka z wykształcenia, skrzypka pracującego w orkiestrze Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca Śląsk, którego do ZPAP przyjęto na podstawie jego prac. Wyobraźnia artysty pełna mrocznego niepokoju, zatracona w skomplikowanej rzeczywistości skutkowała plątaniną wizji, postaci i sadyzmu w jego obrazach. Przemijanie i nostalgia były widoczne też w kompozycjach kwiatowych.
_______
Malarstwo Aliny Podleśny jest śródziemnomorskim koktailem składającym się z wielu składników, lecz najważniejsze to wyobraźnia, spontaniczność i kolor. W procesach większości wykształconych malarzy jeszcze wciąż spotykamy się z regulacjami jakim poddawana jest malarska forma obrazu, a wiec najpierw szkic ołówkiem lub węglem, potem pierwszy plan, drugi i dalsze, następnie perspektywa (gdy jest to wnętrze lub pejzaż), kompozycja no i wreszcie kolor. Z tych prawideł w malarstwie Aliny pozostaje tylko ten ostatni, ale za to jaki ? - A co do reszty, to nie ma w jej obrazach nawet horyzontu, jedyny podział jaki stosuje to ten, że ziemia jest na dole, a niebo na górze. Patrząc na obrazy malarki mamy wrażenie iż chce się z nami podzielić radością własnego patrzenia na świat, jej świat, który oczywiście się kręci, ale nie ma pionów ani poziomów. Natomiast wiele jest w nim celowej naiwności przypominającej twórczość Marca Chagall’a, oraz jej wielokulturowych komponentów.
Fascynacja basenem Morza Śródziemnego, miejscem wędrówek Odyseusza i narodzin naszej cywilizacji, jest w pracach Aliny bardzo silna. Widocznie ma ku temu powody, być może iż kojarzy te miejsca z jakimś szczególnym stanem swojej duszy i usiłuje nam o tym opowiedzieć.
Z przylepionego do pochyłej skały monastyru wyszedł mnich i podał nam zmęczonym turystom kubek chłodnego wina – wypiliśmy. Potem były palmy, oliwki i gorące kamienie na plaży, słone morze i stare świątynie. Do nieba usłanego słońcami – balonami wzniósł się Ikar – i nagle spadł.
Z Aliną było podobnie, tyle że jej odejście 28 października 2010 roku nie było nagłe. Po długiej i wyczerpującej chorobie odeszła do brzegu Styksu śniąc zapewne o zdrowiu, dalekich podróżach, szczęściu i zaczarowanych greckich wyspach.
K. Dublewski
