Wystawa jest próbą przybliżenia zwiedzającym mało znanej historii. Jest to zadanie o tyle trudne, że dotyczy społeczności już nieistniejącej, której dramatyczne losy doprowadziły do znacznego zatarcia się śladów ich obecności i działalności na terenie naszego miasta. W obliczu zagrożenia, jakie niesie ze sobą zapomnienie, autorzy wystawy chcieli zaprezentować rybnickich Żydów przez pryzmat trzech punktów odniesienia: miejsc, rzeczy i ludzi. W związku z tym założeniem, na wystawie odnaleźć można różnorakie odwołania do miejsc najważniejszych z perspektywy istnienia lokalnej wspólnoty żydowskiej, a więc rybnickiej synagogi, ochronki dla dzieci oraz kaplicy cmentarnej wraz z cmentarzem. Liczne zdjęcia, teksty i – co najciekawsze – inscenizacja kaplicy w jednej z sal, mają za zadanie niejako przywołanie dawnego pejzażu miasta, w którym Żydzi – tak jak my dzisiaj - żyli, mieszkali, działali i umierali. Jednocześnie zgromadzone na wystawie obiekty – chociaż często związane bardziej z Górnym Śląskiem niż z Rybnikiem jako takim – mówią o istotnej dla funkcjonowania tej wspólnoty odrębności religijnej; religijności bogatej i głębokiej.
Wśród wielu pięknych eksponatów szczególne miejsce zajmują oczywiście ocalone rybnickie macewy, które przyjmują rolę symbolicznego świadectwa. Najsilniej poruszające jest jednak spojrzenie na rybnickich Żydów przez pryzmat ludzi. Na wystawie wspominane są najbardziej znane żydowskie rodziny, które znacząco zmieniły oblicze miasta przez lata aktywnej działalności gospodarczej, ale również pojedyncze osoby, które w ten sposób tracą swoją anonimowość – przypominają o sobie dzięki zdjęciom, wycinkom z gazet i… historii opowiedzianej w budce telefonicznej.
Kuratorami i autorami scenariusza wystawy są Dawid Keller i Marta Paszko, a oprawę plastyczną przygotowała Katarzyna Jendrośka-Goik.
