Muzeum w Rybniku to miejsce spotkania historii, sztuki i tradycji regionu.

Schlesischer Hof (Hotel Śląski) na rogu ul. Raciborskiej i Hallera (dawniej Schlachthofstrasse, Rzeźniczej, Juliana Marchlewskiego).

Powstał w pierwszej dekadzie XX w. w stylu eklektycznym, z bogatą secesyjną dekoracją fasady oraz wykuszami i szczytami. W 1923 r. wrzucono na podwórze hotelu granat, skutkiem czego wyleciały szyby, na szczęście nie zapalił się stojący tam wóz z naftą. W hotelowej restauracji dostępne było rybnickie piwo zamkowe oraz piwo z browarów Kisslinga i Haasego, piwo marcowe oraz Kulmbacher. Od 1929 r. jako właściciel budynku figurował Piotr Kupczak, jednocześnie kupiec towarów kolonialnych, który zginął 1 września 1939 od kuli.

Ulica Dworcowa (Bahnhofstrasse, obecnie ul. Miejska, poprzednio Aleksandra Zawadzkiego) z  budynkiem firmy budowlanej Paula Martiny`ego (potem Władysława Malinowskiego) oraz probostwem oraz kościołem parafii Ewangelicko-Augsburskiej.

Przy ul. Dworcowej istniało kino (zmieniające nazwę jako „Pałac” i „Wanda”) prowadzone przez Aleksa Leutschera. Po II wojnie światowej przekazane w zarząd Rybnickiej Fabryce Maszyn działało jako kino „Górnik”. 

Ulica Żorska (Sohrauerstrasse), widok w stronę kościoła św. Antoniego.

Przy ul. Żorskiej, a następnie Piłsudskiego 17 Ludwik Wróbel, mistrz krawiecki prowadził restaurację. Należał on do zarządu związku restauratorów, był sekretarzem Związku Gościnnych, Hotelistów i Właścicieli Kawiarń, członkiem Bractwa Kurkowego, radnym miejskim, członkiem zarządu TG „Sokół”, członkiem zarządu Towarzystwa Samodzielnych Kupców Polskich.

Dziedziniec rybnickiego Sądu (dawniej zamku, siedziby właścicieli Rybnika i Domu inwalidów) z fontanną i latarnią pośrodku

Nowy Rynek (Neuer Ring, obecnie pl. Wolności) z centralnie umiejscowioną studnią sedańską, w głębi po lewej kino „Helios”, po prawej w oddali sylwetka kościoła św. Antoniego.

Dęby posadzone na placu na pamiątkę zwycięstwa nad Francją w 1871 roku zaczęły usychać w okresie I wojny, wkrótce je wycięto.

Kościół (obecnie bazylika mniejsza) św. Antoniego w Rybniku, widok od południowego zachodu.

Wybuch materiałów trzymanych w wagonach na dworcu, do jakiego doszło w czerwcu 1921 roku, uszkodził świątynię. W 1957 roku pożar zniszczył wieżę.

Budynek Starostwa Powiatowego w Rybniku.

Siedziba władz powiatu, władz miejskich i po reformie administracyjnej Starostwa Powiatowego w Rybniku.

Przystanek kolejowy na Paruszowcu, wzniesiony na nasypie ok. 1912 r. oraz most kolejowy nad rzeką Rudą.

Plac Kościelny od ulic św. Jana z kościołem farnym Matki Boskiej Bolesnej z 1801 według projektu Franza Ilgnera, po prawej nieistniejący budynek ze sklepem.

Szpital Juliusza (także św. Juliusza, Juliuskrankenhaus) w Rybniku z „Juliusz” (1869 r.) pawilonami po prawej i „Rafał” (między 1887 a 1904 r.) po lewej oraz kaplicą św. Juliusza.

Ulica Raciborska przy skrzyżowaniu z ul. Wodzisławską, pocz. XX w. po lewej piekarnia mistrza piekarskiego Alberta Mencla (Menzla), po przeciwnej Schlesische Hof (Hotel Śląski).

Z osiadłej w XIX wieku w Rybniku/Smolnej rodziny wywodzili się piekarze i rzeźnicy.

Schlesischer Hof (Hotel Śląski) na rogu ul. Raciborskiej i Wodzisławskiej z panoramą miasta w głębi.

Schlesischer Hof (Hotel Śląski) na rogu ul. Raciborskiej i Hallera (dawniej Schlachthofstrasse, Rzeźniczej, Juliana Marchlewskiego).

Powstał w pierwszej dekadzie XX w. w stylu eklektycznym, z bogatą secesyjną dekoracją fasady oraz wykuszami i szczytami. W 1923 r. wrzucono na podwórze hotelu granat, skutkiem czego wyleciały szyby, na szczęście nie zapalił się stojący tam wóz z naftą. W hotelowej restauracji dostępne było rybnickie piwo zamkowe oraz piwo z browarów Kisslinga i Haasego, piwo marcowe oraz Kulmbacher. Od 1929 r. jako właściciel budynku figurował Piotr Kupczak, jednocześnie kupiec towarów kolonialnych, który zginął 1 września 1939 od kuli.

Ulica Dworcowa (Bahnhofstrasse, obecnie ul. Miejska, poprzednio Aleksandra Zawadzkiego) z  budynkiem firmy budowlanej Paula Martiny`ego (potem Władysława Malinowskiego) oraz probostwem oraz kościołem parafii Ewangelicko-Augsburskiej.

Przy ul. Dworcowej istniało kino (zmieniające nazwę jako „Pałac” i „Wanda”) prowadzone przez Aleksa Leutschera. Po II wojnie światowej przekazane w zarząd Rybnickiej Fabryce Maszyn działało jako kino „Górnik”. 

Ulica Żorska (Sohrauerstrasse), widok w stronę kościoła św. Antoniego.

Przy ul. Żorskiej, a następnie Piłsudskiego 17 Ludwik Wróbel, mistrz krawiecki prowadził restaurację. Należał on do zarządu związku restauratorów, był sekretarzem Związku Gościnnych, Hotelistów i Właścicieli Kawiarń, członkiem Bractwa Kurkowego, radnym miejskim, członkiem zarządu TG „Sokół”, członkiem zarządu Towarzystwa Samodzielnych Kupców Polskich.

Dziedziniec rybnickiego Sądu (dawniej zamku, siedziby właścicieli Rybnika i Domu inwalidów) z fontanną i latarnią pośrodku

Nowy Rynek (Neuer Ring, obecnie pl. Wolności) z centralnie umiejscowioną studnią sedańską, w głębi po lewej kino „Helios”, po prawej w oddali sylwetka kościoła św. Antoniego.

Dęby posadzone na placu na pamiątkę zwycięstwa nad Francją w 1871 roku zaczęły usychać w okresie I wojny, wkrótce je wycięto.

Kościół (obecnie bazylika mniejsza) św. Antoniego w Rybniku, widok od południowego zachodu.

Wybuch materiałów trzymanych w wagonach na dworcu, do jakiego doszło w czerwcu 1921 roku, uszkodził świątynię. W 1957 roku pożar zniszczył wieżę.

Budynek Starostwa Powiatowego w Rybniku.

Siedziba władz powiatu, władz miejskich i po reformie administracyjnej Starostwa Powiatowego w Rybniku.

Przystanek kolejowy na Paruszowcu, wzniesiony na nasypie ok. 1912 r. oraz most kolejowy nad rzeką Rudą.

Plac Kościelny od ulic św. Jana z kościołem farnym Matki Boskiej Bolesnej z 1801 według projektu Franza Ilgnera, po prawej nieistniejący budynek ze sklepem.

Szpital Juliusza (także św. Juliusza, Juliuskrankenhaus) w Rybniku z „Juliusz” (1869 r.) pawilonami po prawej i „Rafał” (między 1887 a 1904 r.) po lewej oraz kaplicą św. Juliusza.

Ulica Raciborska przy skrzyżowaniu z ul. Wodzisławską, pocz. XX w. po lewej piekarnia mistrza piekarskiego Alberta Mencla (Menzla), po przeciwnej Schlesische Hof (Hotel Śląski).

Z osiadłej w XIX wieku w Rybniku/Smolnej rodziny wywodzili się piekarze i rzeźnicy.

Schlesischer Hof (Hotel Śląski) na rogu ul. Raciborskiej i Wodzisławskiej z panoramą miasta w głębi.